toen ik voor het eerst bij herstel kwam, was ik zeker dat stappen 8 en 9 een makkie zouden zijn. Ik had tenslotte niemand pijn gedaan (stap 8), dus ik hoefde het niet goed te maken (Stap 9). Ik had het mis. Zo verkeerd. Elke dag maak ik het goed met mijn man, Zoon, Moeder en broer Ricky. Zo werkt het voor mij.
de lijst van fouten
in Stap 4 nam ik een” onverschrokken en morele ” inventaris van mijn verleden. Ik heb een lijst gemaakt van alles wat ik haatte. Ik dacht dat dit het deel was waar ik al mijn woede kon dumpen op de mensen die me misbruikten. Dat was het niet. In plaats daarvan was mijn inventaris een:
- onderzoek naar de rol die ik speelde in het verleden doet pijn
- het blootleggen van patronen waarbij ik mezelf herhaalde als vrijwilliger voor misbruik en manipulatie
- analyse van mijn motieven – bijna al mijn beslissingen waren gebaseerd op angst – Ik probeerde iedereen om me heen te controleren om me veilig te voelen
blijkt dat ik een bazige controlefreak was die doodsbang was voor alles. Ik was opdringerig en aanmatigend. Ik had alle antwoorden, en ik deelde ze met iedereen. Toen ze mijn advies niet opvolgden, liet ik het ze herhaaldelijk weten. Toen ze het lef hadden om dingen op hun eigen manier te doen, herinnerde ik ze eraan dat ik eerst een beter plan had voorgesteld. Jakkes.
drie manieren waarop ik mijn brood verdien, maken het goed
mijn man en zoon droegen het zwaarst van mijn controlegedrag, dus deze dagen werk ik er echt hard aan om hen dingen op hun manier te laten doen met behulp van deze drie tactieken.
Ik houd mijn mond
wanneer mijn man een bocht mist omdat hij op de verkeerde rijstrook zit, zeg ik niets. Als hij geen medicijnen meer heeft omdat hij de dokter niet heeft gebeld voor een nieuwe, vertrouw ik erop dat hij de intelligentie heeft om zijn eigen probleem op te lossen. En ik hou mijn mond dicht. Als hij een situatie op het werk “op de verkeerde manier” behandelt houd ik mijn mening voor mezelf.
voor mijn zoon nam ik ook een grote stap terug. Hij is een tiener, dus ik probeer hem op die leeftijd te laten functioneren. Ik leerde hem zijn eigen was te doen. Als hij geen schone kleren meer heeft, geef ik geen les of bied ik geen oplossingen aan. Ik laat hem beslissen of hij om middernacht de was wil doen of vieze kleren wil dragen. Ik ondervraag hem niet meer over zijn dag op school, zodat ik mijn wijze advies kan geven over hoe om te gaan met moeilijke leeftijdsgenoten. Als hij zijn huiswerk niet wil doen, zeg ik niets. Het zijn mijn zaken niet. Ik ben zijn leraar niet, en ik weet zeker dat ze goed is in het omgaan met dat soort problemen.
ik paste hetzelfde “hands off, lips sealed” beleid toe op mijn moeder en mijn broer Ricky. Ze zijn verstrikt in een giftige, symbiotische relatie. In plaats van yin en yang, zijn ze afhankelijk en codependent.
mijn leven maakt het goed met Ricky. Ik bel hem niet om te zien hoe zijn vergadering deze week ging of welke stap hij zet. Noch speel ik de vredestichter tussen hem en onze Moeder. Ik liet hem zijn leven leiden, en ik het mijne. Als hij specifiek om mijn mening vraagt, wat hij niet doet, zal ik het geven.Mijn moeder, aan de andere kant, houdt ervan om te klagen over Ricky ‘ s gedrag. Soms kan ik supportief luisteren voor een korte periode. Als ze ademhaalt, vraag ik of ze mijn mening wil. Als ze dat doet, zeg ik het één keer. Zo niet, dan verander ik van onderwerp. Door de jaren heen, in kleine stukjes, heb ik kleine parels van mijn Al-anon wijsheid kunnen delen.
Ik geef ze een PANDA
een ander hulpmiddel dat ik graag gebruik is een panda verontschuldiging. Nicole Gehl bij uw Tango legt uit dat PANDA staat voor:
- P: Promise it will never happen again
- A: geef toe dat je fout zat
- N: geen excuses
- D. beschrijf hoe je de volgende keer met de situatie om zou gaan
- A. doe je belofte na
na jaren bazig en aanmatigend te zijn, betekende mijn verontschuldigingen weinig. Mijn levende genoegdoening vertegenwoordigt de laatste A in PANDA. Ik ben vastbesloten om mijn dierbaren onafhankelijk te laten zijn. Ze zien niet altijd mijn handen af benadering als oprechte vriendelijkheid, maar mijn motieven zijn puur. Ik doe wat ik denk dat het beste is voor ons allemaal.
als ik het moet zeggen, zeg ik het maar één keer
in negentig procent van de gevallen houd ik mijn mond dicht, maar ik ben de moeder van mijn zoon. Ik heb de verantwoordelijkheid om hem op te voeden en uit te spreken voor zijn belangen. Mijn huwelijk is ook een partnerschap met mijn man. Ik heb een gelijke stem. Soms is mijn mening nodig. Vroeg in mijn herstel, leerde ik dat noch mijn zoon, noch mijn man luisterde naar wat ik zei. Dus ik zei het opnieuw en opnieuw en opnieuw. Dus was ik een zeurpiet.
vandaag Weet ik dat mijn woorden waarde hebben, of ze nu aandacht besteden of niet. Als het er toe doet, zeg ik één keer iets. Als ze niet opletten, doe ik mijn best om ze te laten lijden. Als ze mijn woorden voor lief nemen, neem ik soms een pauze van praten. Ik straf hen niet met stilte (hoewel ik dat in het verleden wel deed). Ik schrijf heel belangrijke dingen uit. Meestal horen ze die berichten luid en duidelijk.
al deze hulpmiddelen hebben langzaam meer rust in mijn huis gebracht. Een laatste gedachte: kijken hoe mijn dierbaren lijden elke vorm van pijn is een trigger voor mij. Ik wil ze snel redden. Soms moet ik even in m ’n slaapkamer met M’ n deur dicht. Dit geeft hen de vrijheid om te doen wat zij denken dat het beste is, en ik mag mijn sereniteit behouden.
